Kendimi bildim bileli televizyonda film izlemekten her zaman keyif almışımdır. Video oynatıcısından ya da bilgisayardan izleyince bu doğru değilmiş hissine kapılıyorum. Sanırım televizyonda film izlerken kontrolün bende olmaması beni rahatlatıyor. O anda benimle birlikte bir sürü insanın o filmi izliyor olması, ona zaman ayırıyor olması da hoşuma gidiyor.
Bir psikolog edasına bürünmek istemem ama bu olayın sebebi çocukluğuma dayanıyor da olabilir. Çocukken her sabah gazetenin arka sayfalarında verilen televizyon yayın akışına bakardım. Günün birinde adını hatırlamadığım bir kanalda adını hatırlamadığım bir korku filmi olduğunu gördüm. Filmi geç saate koymuşlardı ama bekleyecektim çünkü korku filmlerine bayılırdım.
Filmi beklerken uyuyakalmışım. Sabah uyandığımda büyük bir pişmanlık ve yenilmişlik hissettim. Filmi internetten izlemek ya da vcd kiralamak gibi bir seçeneğim yoktu. Telefonla birisi konuşurken internetin kesildiği çevirmeli bağlantımız vardı ve vcd dükkanındaki adam da çocuklara korku filmi kiralamıyordu. Kısacası filmi izlemek için tek şansım vardı ve ben onu kaybetmiştim.
O zamanlar bu tür şeyler çoğunluktaydı. Yalnızca tek fırsatınızın olduğu olaylar. Bu durum elde ettiklerimizi değerli kılıyordu. Sanırım bu da mutluluğun sırrıydı. Çünkü şimdi bir sürü olanağımız var ama mutlu değiliz.
