Sirk

 “Yüzyılın en iyi sirki burada! Bu eğlenceyi sakın kaçırmayın! Alessandrini kardeşler sadece bu gece sahnede!” İşte böyle bağırıyordu kasabımıza gelmiş gezgin sirkin önündeki parlak takım elbiseli ve kırmızı suratlı adam. Çadıra insanlar durmadan akın ediyordu. Bir bilet alıp ben de gösteriyi izlemek isteyen hevesli kalabalığın arasına katıldım.

İçerisi tam bir curcunaydı. Mavi, yeşil ve sarı ışıkların aydınlattığı çadırda ellerinde patlamış mısırlarla bağırarak koşuşan çocuklar, yavru aslanlarla fotoğraf çekilen insanlar ve trapezci kızlarla göz göze gelmeye çalışan delikanlılar vardı.

İlk gösteri bir palyaço gösterisiydi. Yüzü beyaza boyanmış şişman ve palet gibi ayakkabıları olan bir adam kendini küçük düşürmek için elinden geleni yapıyordu. Yerlerde yuvarlanıyor, su dolu büyük kovaların içine düşüyor ve tek tekerlekli bisikletiyle çeşitli sakarlıklar yapıyordu.

Ondan sonra sahneye büyük bir anons eşliğinde bir boz ayı çıktı. Ayı sahneye dansederek geldi. Millet gülmekten kırılmıştı. Danstan sonra ufak bir motorsiklete binip sahneyi turlamaya başladı. İnsanlar çıldırırcasına gülüyordu. Ayı son olarak futbol toplarına ayağıyla vurarak kaleye gol attı.

Ayının seyircilere eğilerek selam verip sahneyi terketmesinin ardından cesur trapezciler spot ışıkları eşliğinde ortaya çıktı. Bu insanlar adeta ölüme susamış bir avuç topluluktu. Ölümle dans edercesine havada birbirlerini atıp tutuyorlardı. Bu gösteri çadırdaki teyzeleri çılgına çevirmişti. “Vah vah vah, aaaaa düştü düşecek” sesleri çadırı inletiyordu. “İp var ip ip!” diye bağıran adamlar da vardı. Bu gürültü trapezcilerin dikkatlerini ve soğukkanlılıklarını bozmuyordu. Birer makine gibi ordan oraya zıplıyor, halkaları ve birbirlerini tutarak örümcek adam gibi havada süzülüyorlardı.

Büyük gösteri geldi çattı ve kardeşler sonunda sahne aldı. İnanılmaz şovlar yapıyorlardı. Birbirlerine tıpatıp benzemeleri de işe bir ilginçlik katıyordu. Bir kutudan girip başka kutudan çıkıyor, testereyle birbirlerini kesiyor, havaya alevler üflüyor, boğazlarına kılıçlar sokuyor, koşan atlar üzerinde ayakta durarak top çeviriyorlardı.

Son gösterileri için kalabalık arasından birini seçeceklerini söylediler. İki tane spot ışığı tüm çadırı dolaşıyordu. Işıklar git gide yavaşladı ve benim üzerimde birleşti. Buna inanamıyordum. Alessandrini Kardeşler beni seçmişti. O güne kadar birçok sirke gitmiştim ama hiçbirinde sahneye çağrılan adam olmamıştım. Sonunda bu şerefe nail olacaktım. Ama sahneye gidip de utanç içinde yerine dönmeyen seyirci de görmemiştim. Küçük düşecektim. Gitmemek için ısrar ettim. Elimle “Yok yok olmaz başkasını çağırın” der gibi işaretler yapıyordum.

Kardeşler seyirciyi coşturmaya başladı. “Alkis lutfen! Alkis alkis alkiiiiiiiis!” diye bağırıyorlardı. Türkçe konuşan İtalyanları gören seyirciler elleri kanarcasına alkışlamaya başladılar. İşte gidiyordum. Basamakları ikişer üçer iniyordum. Bir yığın insan arasında küçük düşmeye ve travmatik bir olay yaşamaya giderken nasıl da mutluydum. Bu tanımadığım insanlar karşısında sevdiğim kadına sırıtmadığım kadar sırıtıyordum. Hayat böyledir dostlarım. Böyle anlarda suratınızda durduramadığınız bir gülümseme beliriverir.

Sahneye çıkar çıkmaz Alessandrini kardeşler bana dimdik duran rengarenk bir kutuya girmemi işaret ettiler. İşte başlıyorduk. Kutuya girer girmez kutunun üstünü bir örtüyle kapadılar. Kutunun hileli kapağı açıldı ve aşağı düştüm. Sahnenin aşağısında birkaç kadın vardı ve “Gömleğini çıkar! Hadi çabuk ol!” diye fısıldıyorlardı. Adeta sirk temalı erotik filmin içine düşmüştüm. Bu çılgınlığa bir dur diyecek gücü kendimde bulamıyordum. İlk kez böyle birşeye tanıklık ediyordum. Sanki bana iyilik yapıyorlarmışcasına gülümseyerek gömleğimi çıkarmaya başladım. 

“Geç kutuya hemen” dedi kadınlardan biri. Kutuya girmemle beraber örtünün açılması bir oldu. Seyirciler kıkır kıkır gülmeye başladılar. Kardeşler beni yok edeceklerini iddia etmişlerdi ama güya sadece gömleğim yok olmuştu. Örtü tekrar kutunun üzerine kapandı ve gene aşağıya düştüm. 

Aşağıda kadınlar bu sefer pantolonumu çıkarmamı söylüyordu. O gün fantastik donlarımdan birini giydiğim günlerden biriydi. Lacivert gökyüzü temalı donumun üzerinde bir sürü yıldız ve neşeli Winnie the Pooh’lar vardı. Buradan sonra geri dönüş yoktu. Buradan sonrası yokuş aşağı gidiyordu. Hızlıca pantolonumu çıkarıp kutuya tekrar girdim ve sahneye çıktım. Örtü büyük bir ihtişamla tekrar açıldı. Kalabalık kahkahalara boğulmuştu. Kardeşler sirk tercümanına "Daha fazla devam etmesek iyi olacak" dedirtip bana bakıp gülmeye başladılar. Ben de keriz gibi gülüyordum.

Daha sonra beni yanlarına çağırdılar. Bir yığın tanımadığım insana iş ayakkabılarım, uzun çoraplarım ve Winnie the Pooh’lu donumla selam veriyordum. Alessandrini kardeşlerin son şovu gerçekten çok tırttı ama seyirciyi güldürmüşlerdi. Umarım bu gösteriyi patronum izlemiyordur diye düşündüm. Gösterinin başındaki palyaçodan bile kötü durumdaydım. Ürkek bir tavşan gibiydim. Bu saatten sonra tek sığınağım kutuydu. Kutuya girmeye yeltendim. Kardeşlerden biri beni kolumdan tuttu. Sirkin diğer üyeleri sahneye doluşmaya başladı. Onları bekliyorduk. Toplu selam verilecekti. Palyaço, ayı ve trapezciler sırayla sahneye geldi. Hep beraber seyircilere selam verirken nasıl da gülümsüyordum. O günden sonra bir daha sirke gitmeyecektim.

Gurme Kahve

Gurme kahve tufanına tutulmuştum. Bünye gurme kahve istiyordu.  Gurme kahve yakıtım haline gelmişti. Nerede 12 saat kahve çekirdekleri suda bekletilerek özen ve titizlikle hazırlanmış Cold Brew var, nerede özel damıtma teknikleriyle hazırlanmış Kyoto Drip var ben de oradaydım. Ard arda on tane üçüncü dalga kahveci dolaşabilecek dayanıklılığa ulaşmıştım. Mekanlar beni biliyordu. Kahvenin Vedat Milor’u olmuştum.

O gün gene bir kahvecide oturmuş menünün gelmesini bekliyor bu sırada da arkadaşıma komikli bi hikaye anlatıyordum. “Ve ben de ona ne dedim biliyor musun? Ona dedimki uğur böcekleri asla pardesü giymez dostum hahahahaah” şeklinde hikayemi bitirirken menü masamıza geldi. Az önce kahkahalar atan ben menüyü görünce soğuk terler dökmeye başladım. Gurme kahve saatim gelmişti ama menüde gurme kahve namına hiçbirşey yoktu. En başta inanamayıp garsonu çağırdım. Garson durumu onayladı. Ellerindeki en egzotik kahve espressoydu. Espresso  benim için çaydan, oraletten farksızdı. Yetersizdi. O seviyeyi çoktan geçmiştim. Bünye daha fazlasını istiyordu. İçimde yanan ve sadece gurme kahvenin söndürebileceği bir ateş vardı.

Menüden kafamı kaldırıp Öykü’ye “Şu menünün haline bak. Hadi gidelim buradan” der gibi baktım. “Tamam gidelim” der gibiydi. “Nereye gideceğiz buralarda bir yer biliyor musun” der gibi baktım. O da “Evet bir yer biliyorum” der gibi kafasını salladı.

“O zaman ben bir Iced Espresso alayım” dedi. Aramızdaki sessiz diyalogu tamamen yanlış anlamış, kafamdan uydurmuştum. Sakin düşünemiyor, çölde susuz kalmış bir bedevi gibi seraplar, halüsinasyonlar görüyordum. Kahveyi açgözlülükle tükettiğim için kahve tanrıları beni cezalandırıyordu. Kendi kendime yarattığım bu bağımlılığın içerisinde eriyip gidiyordum.

“Ben tuvalete gidiyorum” diyip masadan kalktım. Tuvalet üst kata giden merdivenlerin ortasındaydı. Gördüğüm en saçma tuvaletti. Girer girmez kapıyı kilitledim. Lavaboda yüzüme seri şekilde su çarpıp kendime gelmek için kafamı sağa sola salladım. Bu bağımlılık beni vahşi bir orangutana çevirmişti. Normalde Dr. Jekyll gibi sakin bi adamken kahvemi almadığımda Mr. Hyde oluyordum.

Tuvaletin camı kafenin hemen arkasına bakıyordu ve geçebileceğim büyüklükteydi. Ne eksik ne fazla. Camdan çıkacaktım. Bunu yapacaktım. Riskli bir işti ama sağlıklı düşünemiyordum. Egzotik kahve bulup içecek sonra geri gelecektim. Aynada kendime bakıp “Bunu yapabileceğini biliyorum ve sana güveniyorum” dedim. Kafam önde camdan çıkmaya başladım. Evet bebeğim işte böyle. Pencereden bir yılan gibi süzülüyordum. Göt kısmımı camdan geçirmeye çalışırken sıkıştım. Daha da zorlayınca iyice sıkıştım. Burdan çıkmam lazımdı. O kahveyi içmem lazımdı. Salyangoz hareketiyle kendimi öne doğru atmaya başladım. Kısa süre sonra yeni doğmuş bir bebek gibi fırladım kahvecinin tuvalet camından dışarı.

Camdan kafam önde çıkmak büyük aptallıktı. Havada dengeyi sağlarım gibi düşünürken yere çok pis düşmüştüm. Ağzım yüzüm dağılmıştı. Ağırsiklet boks maçının son roundunu oynar gibiydim. Bayılmama ramak kalmıştı. Ellerim tutmuyordu. Yardım istemek için dokunmatik telefonumun ses komut fonksiyonunu aktive ettim. Bu dahiyane bir fikirdi. Telefona ciddi bir sesle “Öykü’yü ara” dedim ama “Oppühü bara” gibi bir ses çıkarmıştım. Telefon Orhanlı Kebap Salonu’nu arıyordu. Telefonun diğer ucunda bana yardım edebilecek biri yerine kebap siparişi bekleyen sinirli bir adam vardı. İşler iyi gitmiyordu. Artık uğraşmanın bir anlamı yok diye düşündüm ve bayılmaya karar verdim.                

Dayı

Ben, kedi ve Kemalettin Dayı üç sıkı dosttuk. Mangalın başında balıkların pişmesini izliyorduk. Dayı “Şu balığa bak be kardeşim! Bak bak üfffff! Hey yavrum benim” diyor Brezilyalı spikerin maç anlatması gibi balıkların pişmesini anlatıyor, gözleri fıldır fıldır dönüyor, bembeyaz bıyıkları kıpır kıpır oynuyordu.

Dayının hayatta en çok zevk aldığı iki şey kuşkusuz balık yakalamak ve yemekti. Üzerinde Ba-balık yazan ekmek teknesiyle bereketli bir gün geçirmişti. Böyle günlerde dayı telefonu kaptığı gibi beni arar ben de litrelik tekirdağı kapar gelirdim. Aslında pek karlı bir anlaşma değildi. İşe neresinden bakarsan bak zarardaydım ama insan kendini dayının yanında iyi hissediyordu. Her duruma karşı söyleyecek bir sözü vardı. Özlüsöz kitapçığı gibi adamdı. En önemlisi de her zaman hayatından memnun ve mutluydu. En küçük şeylerden zevk almasını biliyordu. Şimdi düşünüyorum da sanırım amacım dayının hayata olan perspektifini öğrenebilmek ve kendi hayatıma uygulamaktı. Bir Rus ajanın Alman üssüne sızması gibi dayının beynine sızmaya çalışıyordum.

O gece dayıyla para üzerine konuşuyorduk. Sözümü kesip “Para iki şekilde sorun teşkil eder evlat; çok fazlaysa ya da çok azsa” diyip sustu. Konuştuğumuz konu hakkında özlü sözü varsa hep böyle yapıyordu. Biraz düşünüp “Dayı o söz Bukowski’nin değil miydi?” diye sordum. Dayı kaşlarını çatıp “Nekovski nekovski?” dedi. Gülmeye başladık. Kedi bile gülüyordu. İçimden “Benim yaptığımda iş he. Nereden bilsin lan adam eheheh” dedim.

Gecenin ilerleyen saatlerinde rüzgar serin tokatlar gibi üzerimize gelmeye başladı. Dayı “Gel benim fakirhaneye geçelim. Böyle giderse yarına ikimiz de zatürre çıkacaz. Orada devam ederiz muhabbetimize. Çay da demlerim” dedi. “Vay dayıma bak beee! Aslan dayıııııı” diyip verdim gazı.

Eve gittiğimizde dayı çay koyduktan sonra “Ben bi tüfeği boşaltıp geliyorum” diyip tuvalete gitti. Muhabbet fazla samimileşmişti. Dayının yokluğunda eve göz gezdirdim. Resmen hiç eşya yoktu. Odanın köşesinde eski bir çekyat vardı. Önünde bir yer masası, bir tane de ufak televizyon vardı.

Çekyat tam kapanmamıştı. Gidip de kapayayım diye çekyata doğru hareketlenince çekyatın altında bir yığın kitap olduğunu farkettim. Bukowskiler, Fanteler, Palahniuklar gırla gidiyordu. Dayı yeraltı edebiyatını yalayıp yutmuştu. Beynimden vurulmuşa döndüm. Aldatılmış, mal yerine konulmuş gibi hissediyordum.

Dayı tuvaletten dönünce kitapları elimde sallayıp “Bunlar ne lan? Söylediklerinin hepsini yaşam tecrübesi sanıyordum. Facebook’da özlü söz paylaşan teyzeden farkın yok. Yalanmışsın dayı yalan” dedim. Utanacağını sanarken tam tersi “Ne var lan okurum okumam sanane” diyip sinirlendi. Aklım geçmiş hesaplara gitti. “Ver lan rakıların parasını ibne” dedim. “Dur vereyim” diyip elini cebine attı. Elini nah şekline getirip “Al” diyip geri çıkardı. Bu hareketi çok sinirime dokundu. Koşup dayıya okkalı bir yumruk salladım. Yumruğu sünger gibi emip yere kapaklandı. Yerde dayıyı dövmeye devam ediyordum. “Neden yaptın lan bunu bana? Kandırdın beni! Kandırdın!” diye bağırarak dayıyı yumruk manyağına çeviriyordum. Hıncımı çıkardıktan sonra oturup hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Fazla tepki göstermiştim.

Dayı bayılmış yerde yatıyordu. Kucakladığım gibi arabanın arka koltuğuna atıp hastaneye doğru sürmeye başladım. Giderken bir tümseği çok sert geçince dayı ayılıp “Oğlum hayvan mısın yav? Hayvan gibi şaapıyorsun. Gavuru döver gibi dövdün beni anasını satayım şu halime bak” dedi. “Nah çekmeseydin bunlar olmazdı dayı” dedim. Dayı “Oğlum ne manyak adammışsın sen” diyip gülmeye başladı. Bu olayda bile gülünecek bir taraf bulmuştu. O an olayın kitaplarda olmadığını anladım. Dayı harbiden kral adamdı. Ben de gülmeye başladım. Güldükçe gülüyorduk. Kedi kahkahalara boğulmuş patileriyle dizlerini dövüyordu. Arkada dayı, yan koltukta kedi, direksiyonda ben gene üç sıkı dost olmuştuk.

Menderes Abi

Evet ben O’yum. Biralı cıgaralı ortamlarda sinsi gibi takılıp sağlıklı yaşam üzerine ahkam kesen adamım ben. Mehmet Öz’cülük oynamayı seviyorum ne yapayım. 

“Abi aslında en değerli giysimiz cildimiz” ya da “Ya mideye indirdiğin şeyleri arabana yakıt alıyormuş gibi düşüneceksin. Alkolün hiçbir yararı yok boş kalori alıyoruz resmen” en çok kullandığım cümlelerdir.

Bir gün gene kendimi kaptırmış sürekli gittiğimiz bir pubda “Ya Melis’cim bak sağlıksız beslenmek uyuşturucu kullanmaktan farksız bunu anlamıyor musun? Bu bira tabağını yapmak için kim bilir hangi yağı kullanıyorlar. Şu nuggetın rengine bakar mısın?” şeklinde yardırırken omzumda bir el hissettim. Bu el her sabah sahildeki koşu parkurunda sauna eşofmanlarıyla koşan 73 yaşındaki Menderes Abi’ye aitti.

“Bana bak evlat. Şu halime bak!” dedi. Kırışıklık içinde kalmış suratını gösteriyordu. “Bir gün daha fazla yaşamak için her gün yağmur çamur demeden sabah 5’te kalkıp kilometrelerce koşuyorum. Bu yaşıma kadar doğal beslenip bitki çaylarının dibine vurdum. Adını bile duymadığın sebzeleri yararlı diye kabuklarıyla beraber çerez niyetine yiyiyorum. Hayatımda sigara ve alkol kullanmışlığım yoktur. Ama hele bir sor evlat mutlu muyum diye. Değer miydi diye. Hele bir sor.” Bir müddet sessizlikten sonra “Sorsana lan!” diye bağırdı. “Mutlu musun Menderes Abi?” diye sordum.

Yanımdaki sandalyeye oturup masaya bir yumruk vurdu. “Mutluluk mu? Bu şekilde yaşayıp hayatın nimetlerinden faydalanmadıktan sonra nasıl mutlu olabilirim ki? Vücudumu hayatım boyunca bir bebekmişcesine kolladım. Sinemada insanlar Alaska Frigo yerken ben evden getirdiğim kuru kayısıları kimseler görmesin diye en arka koltukta löp löp yutuyorum. Arkadaşlarım sarhoş olup çılgınlar gibi eğlenirken ben evde acaba salataya balzamik sirkeyi fazla mı kaçırdım diye kara kara düşünüyordum. Şimdi 18 yaşındaki halimi bulsam onu öyle bir döverim ki. Dayarım viskiyi şarabı pezevenge. İçmek istemezse döve döve içirtirim şerefsizim” dedi.

Ortalık ölüm sessizliğine bürünmüştü. Herkes sürekli sağlıklı yaşam konusunda atıp tutan benden Menderes Abi’ye sağlam bir karşılık vermemi ve istikrarlı bir duruş sergilememi bekliyordu. Cesaretimi toplayıp “E abi bu yaşına kadar yaşamışsın işte fena mı” diyip ardından “Tsieheheseh”şeklinde gergince güldüm. 

Menderes Abi’nin boncuk gözlerinde şimşekler çakıyordu. Son yüzyılın en kuvvetli fırtınalarından biri üzerime doğru geliyordu ve bundan kaçış yoktu.

Menderes Abi sandalyeden ok gibi zıplayıp çevik bir hareketle arkama geçip kollarımdan beni 

kıstırdı. Yılların egzersiz ve sağlıklı beslenmesi meyvesini vermişti. Bu çelik gibi kollardan kurtulmak imkansızdı. “Anlamıyorsun, anlamıyorsun...” diye mırıldanıyordu sürekli. 

Barmen’e “Bir şişe Smirnoff gönder çabuk olsun!” diye bağırdı. Kimsenin bu çıldırmış adamı durdurmaya ne niyeti ne de cesareti vardı. Melis’e yalvaran gözlerle bakıyordum. Ağlayarak gözlerini başka tarafa çevirdi.

Votka geldi. Menderes Abi pubdaki gençlerden birine “Gel sana 50 kağıt vereyim de şu şişeyi bu çocuğa içirmeme yardım et delikanlı” dedi. Menderes Abi’nin soğukkanlı ve işini bilir hali bu akıl almaz olayı herkesin gözünde normalleştirmişti.

Gözlerimden yaşlar süzülerek votkayı su gibi içerken Menderes Abi kulağıma “Bugün senin günün evlat. İleride bana bunun için teşekkür edeceksin” diye fısıldıyordu. Votkayı içiyordum çünkü içmesem boğulacaktım. Bu adamın şakası yoktu. Boğazım yangın yerine dönmüştü.

Şişeyi bitirdiğimde artık serbesttim. Eve doğru koşmaya başladım. Menderes Abi arkamdan gülerek “Keşke benim de bunu yapacak bir Menderes Abim olsaydı! Tadını çıkar!” diye bağırıyordu. “Beni duydun mu ha? Tadını çıkar!”

Salaş Mekan

İnsanın ne yapacağını bilemediği sıcak yaz günlerinden biriydi. Atladım taksiye. Bir müddet direndim sonra sessizliğe dayanamayıp muhabbet açtım. Karşımda yaman bir taksici vardı. Ustaca konu geçişleriyle konuşmama fırsat bırakmadan sürekli birşeylerden yakınıyordu. On dakika içinde hükümeti yıkıp baştan kurmuş, şimdi de benzin zammını eleştiriyordu. Ligin başladığını bile bilmeyen bana bu sene Fener’e kimleri aldıklarını gülerek anlatıyordu. Sonunda gideceğim yere varıp indim taksiden.

Gitmiş olduğum yer fazla müşterisi olmayan, salçalı tostu iyi yapan ve gittiğinizde içinizden “burayı bilen fazla kişi yok ama ben biliyorum eheheheh” diye geçirdiğiniz salaş yerlerden biriydi. Sarma tütünümü çıkarıp sarmaya başladım ve bi tane salçalı tost bi tane de çay söyledim. Salaş mekan rutinlerini bir bir gerçekleştiriyordum.

Siparişi verdikten sonra telefonu çıkardım ve rehberi baştan aşağı taramaya başladım. Evet bu an o andı sevgili dostlar. Pek sık görüşmediğiniz ve hayatında ne değişiklikler olduğunu merak ettiğiniz eski dostlardan birini arama vaktiydi.  Aradım açmadı.

Sonraki hedefime geçmek üzereyken yanımdaki masadaki çiftin muhabbetine kulak misafiri oldum. İngilizce konuşuyorlardı. Bu tür durumları böyle yerlerde olağan karşılamak gerekir. Tostumu yemeye devam ederek sakince muhabbeti dinledim. Muhabbetin soyu tükenmekte olan bir köpekbalığı türü üzerine olduğunu farkettiğimde tost hafiften boğazıma kaçtı ama bir çay dalgasıyla onu ait olduğu yere gönderdim.

Aylardır içimde sürekli birşeyler okumak, bilgilerime bilgi katmak bu sayede dünyayı ve insanları daha iyi anlamak arzusu vardı. Kafedeki değişim kütüphanesine şöyle bi bakıp iç geçirdim. “Kaç kitap vardır lan burada. 500 tane vardır desen haftada 2 tane okusam 250 hafta eder...” diye hesaplar yapmaya başladım.

Sinemaya da oldukça düşkündüm. Kitapların filmlerden daha bilgilendirici olduğunun farkındaydım ama filmler de kitaplardan daha etkileyiciydi. Zengin adamın biri çıksa da bana “Evlat haftada 5 gün malikaneme gelip sabah 9 dan akşam 5 e kadar film izleyecek sonra da iyi filmleri bana önereceksin ben de senin ceplerini dolduracağım,” dese diye hayaller kurardım.

Kurduğum hayalden de anlaşılacağı üzere, o zamanlar bir meslek sahibi değildim. O anki hayat standartlarımı sürdürmek istiyordum ama bir meslek sahibi olmak aklımın ucundan bile geçmiyordu. Meslek sahibi olmak demek insanın tüm ömrü boyunca çalışması demekti. Bunu istemiyordum. Zaten bunu hangi aptal isterdi ki? İnsanlar ya para kazanmak zorundaydılar ya da kendilerini çalışmak zorunda olduklarına inandırmışlardı.

Böyle idealist hayaller kurarken ve hayatımı düşündüğüm gibi yaşamayı isterken kendimi yirmi sene sonra yaşadığım gibi düşünürken hayal ettim. Geçmişte bana ters gelen herşeyi normalleştirmiş, terfi almak için milletin ayağını kaydıran puştun teki olmuştum. Önce bir plaza faresine dönüşmüş, yalanacak göt kalmayınca da müdür olmuştum.

Gelecekteki halime, taksiciye ve yanımdaki çifte küfredip bir sigara yaktım. Takcinin dertleri ne kadar sığ, yanımdaki çiftin dertleri de ne kadar absürddü. Belki benim dertlerim de onlara göre saçmaydı.

Taksici düşündüklerimi bir şekilde duymuş ve koşarak masamı Chuck Norris uçan tekmesiyle devirmişti. “Ulan asıl seninki dert mi ibne! Gelmiş burada birşeyler yapmaya çalışan bizlerle dalga geçiyorsun. Kendin bir bok yaptığın yok. Kitap okuyamamaktan yakınıyorsun,” diyordu. Gözleri yaşarmıştı. Üzerime kafedeki eski kitapları bir bir fırlatmaya başladı. “Al oku, al bunu da oku, al bunu da...”

Taksicinin omzuna elimi koyup "napıyorsun abi sakin ol," diyerek sandalyeye oturttum. Bir salçalı tostla iki çay söyleyip golden virginia sarmaya başladım. “Haklısın abi benimki dert değil de hippiyiz işte napalım hippilik bunu gerektirir,” diye alttan alıyordum. Yelkenleri suya indirdiğimi görünce o da hatasını kabul etti. 

Pek bilinmeyen bir John Lennon şarkısı eşliğinde kardeş kardeş çayları içtik. Kubrick’in klasik müziği filmlerinde bu kadar etkili kullanmasını övüp Aldous Huxley'in kullandığı uyuşturucular hakkında hararetli bir tartışmaya daldık.

Bay Goodman'ın Hikayesi

Kıyıdan epey uzaktaki bir sandalın dibinde, tuzlu suyun ve zamanın eskittiği tahtalarda ufak bir delik vardı. Köydeki çocuklar ufak bir şaka yapmak istemişlerdi. 67 yaşındaki Bunchy Goodman bu deliği farkedene kadar sandalın dörtte biri suyla dolmuştu.

İhtiyar durumu farkettiğinde eline kovayı aldığı gibi suyu teknesinden dışarı boşaltmaya başladı ama bu yararsız bir uğraştı. Su, tekneye çok hızlı hücum ediyordu. Zaten Bay Goodman’ın yaşlı vücudu bu tempoyu daha fazla kaldıramayacaktı.

Kovayı köşeye fırlatıp suyun sandal içerisinde yavaşça yükselmesini izledi. Yenilgiyi kendine yediremeyip kürekleri eline aldığı gibi kıyıya doğru kürek çekmeye başladı. Neden bu zamana kadar inat etmişti ki yüzmeyi öğrenmemek konusunda. Bunca telaş arasında Bay Goodman’ın kolundan kalbine doğru bir ağrı baş gösterdi. Hala kıyıdan epey uzaktaki sandal suyun dibine doğru yol alırken ihtiyarın vücudu ona ihanet etmişti. Kalp krizi geçiriyordu.

Bay Goodman tüm kaderini kendi çizmişti. Ölüm şeklini de kendi seçecekti elbet. Sandaldaki eski tahta bir kutudan çıkardığı altı patları kafasına doğrulttu. Teknenin yukarısında gerilmiş duran kıpkırmızı gökyüzüne, denizin yeşil yeşil parıldamasına ve kıyıda öylece uzanıp giden yumuşacık çam ormanlarına son bir kez baktı ve tetiği çekti.

Midyeci

Ben Kadıköy’de geceleri midye satarım. Bir gün çocuğun biri önüme atladı. “Yardım et abi bana! Yakalayacaklar beni kaçmam lazım!” diye ağlıyor. Çocuğun gözlerine baktım ve dünyadaki tüm hüznü gördüm. Midyelerden birini gösterdim. En büyüklerinden birinin içine girip kayboldu. Midyenin içine doğru seslendim.

- Adın ne senin?

- Cafer.

- Neden seni arıyor bu adamlar Cafer?

- Abi akşamüstü sattığım suların parasını tinercilere kaptırdım. Patron beni öldürecek abi.

- Nerede satıyorsun?

- Minibüs duraklarında abi. Kışın çay yazın su satarım abi.

 - Ne kadar açığın var?

- 35 lira abi. Bu geceyi atlatayım yarın sabah fazladan satar parayı toplarım abi.

- Peki Cafer. Sen bekle orada bir müddet.

Tezgahı sırtladığım gibi yürümeye başladım. Sabah oluncaya kadar yürüdüm. Gittim minibüs duraklarına tezgahı kurdum. Kerata uyuyakalmış.

- Hişşt! Uyan hemşerim sabah oldu!

Cafer uyandığı gibi elinde bir poşet su şişesi fırladı gitti. Ben de gittim bir simitçi buldum. Midyelerin en büyüğüyle çıtır bir simiti değiş tokuş ettik. Yoldan tabelasız bir minibüs geçiyordu.

- Kartal’a gider mi ağabey?

- Gider!

Minibüsçüye üç tane ufaklardan verdim. Tezgahı katladım cebime koydum. Gittim arka koltuğa kırk yıllık yatağımmışcasına kuruldum. Uyandığımda akşam olmuştu. Kadıköy’e geri dönmüşüz. Müsait yerde indim.