Biraz Serseriliğin Kimseye Zararı Olmaz

Güneş tam tepedeydi. Gün aydınlandığından beri durmadan yürüyorduk. Erzağımız iki gün önce bitmişti ve o günden beri kimseyi görmemiştik. Akşamüstüne doğru sonunda at arabalarının geçtiği bir yola ulaşmayı başardık.

“Tanrıya şükürler olsun. Kurtulduk dostum kurtulduk! Buna inanamıyorum!” diyordu Hank.

Yoldan geçen arabaların hiçbiri durmuyordu. Aksine, tipimizi ve yırtık kıyafetlerimizi görenler atları daha da hızlı sürmeye başlıyorlardı.

“Gel yürümeye devam edelim Hank. Kimsenin duracağı yok,” dedim. “Ben de olsam bizi arabama almazdım.”

Hank umutluydu. Çılgınlar gibi ellerini savurup arabalara dur işareti yapıyordu. Sonunda bir araba yanımızda durdu. Saçı sakalı birbirine karışmış herifin teki şapkasını kaldırıp bize şöyle bir baktı. Ardından kendi kendine gülüp birşeyler fısıldadı ve önümüze tükürerek yoluna devam etti. Bu hareketten sonra Hank de artık arabalardan umudu kesmişti. Yola yayan devam ettik.

Sabaha karşı kasabaya varmıştık. Yarı ölü vaziyetteydik. Cebimizde beş kuruş para olmamasına rağmen meyhanenin yolunu tuttuk. İşin sonunda dayak yiyeceğimizi biliyorduk ama pek umrumuzda değildi. Ne kadar fazla içersek o kadar fazla dayak yiyecektik. Önce birer bira, sonra bir şişe rom içtik. Ardından bir şişe de viski içtik. Günlerdir aç olduğumuz için alkolun bünyemizdeki tesiri muazzam olmuştu.

Ben dansçı kızlardan birini tutmuş çılgınca dans etmeye başlamıştım. Kızın incecik belini bir sağ elimde bir sol elimde tutup müthiş ayak oyunlarımla kalabalığı eğlendiriyordum. Millet alkış tutuyor “Vay canına yaman dansçısın evlat,” diyorlardı. Hank de piyanisti kaldırıp piyanonun başına oturmuş hayatımda dinlediğim en hareketli dans parçalarından birini çalıyordu.

“Piyano çalabildiğini bilmiyordum dostum,” dedim bağırarak.

“Ben de senin dans ettiğini bilmiyordum. Kimse kimse hakkında herşeyi bilemez,” dedi.

Vay canına! Hank normalde böyle zekice laflar etmezdi. Tempoyu arttırıp daha da hızlı bir parça çalmaya başladı. Artık parça dansla eşlik edilecek gibi değildi. Dansçı kızı öpüp bir tabureye kuruldum ve kalabalıkla beraber Hank’i izlemeye başladım. Parmakları beyaz tuşlar üzerinde ölümcül bir dansa tutuşmuştu.

Barın sahibi Hank’in yanına gitmiş her gece barda çalması için geceliğine 10 papel teklif ediyordu. Çok iyi paraydı doğrusu. Hele bizim gibi cebi delik serseriler için muazzam bir paraydı. Hank kabul etmedi. Teklif 15 papel oldu. Ardından 20. Hank hala teklifi kabul etmiyordu. Üstüne üstlük kabalaşmış ve bar sahibine saygısızca davranmaya başlamıştı. Adam kıpkırmızı bir suratla piyanonun başından ayrıldı ve bir magnum tabancayla geri döndü. Silahı Hank’in kafasına doğrultup “30 papel ya da seni burada öldürürüm seni lanet şeytan,” dedi. Hank piyano ile cenaze marşınının hızlı ve biraz komik bir versiyonunu çalmaya başladı. Millet kahkahaya boğulmuştu. Adam dayanamayıp silahın kabzasıyla Hank’in kafasına vurup onu bayılttı. Ben ayaklanıp adama doğru koşmaya başlayınca izbandut gibi iki herif üzerime çullandı.

Sabah uyandığımızda ahırda samanların üstünde yatıyorduk. Hank’in suratına bakıp güldüm. Her yeri şişik ve mosmordu. Gözlerinden biri kapanmıştı.

“Bu ne hal dostum. Kıyafetlerin olmasa seni tanıyamazdım,” dedim.

“Sen kendi haline bak aptal herif. Dişlerinden biri düşmüş. Her şey senin yüzünden oldu,” dedi.

“Hadi ordan aptal herif. Niye adamın teklifini kabul etmedin sanki? Seni inatçı keçi. Piyanoyla o lanet gösterişi yapmak zorundaydın değil mi?”

“Ne teklifi ve gösterişinden bahsediyorsun hayvan herif? Hayatımda piyanoya elimi sürmedim. Sana olan biteni söyleyeyim. Son viskiyi içer içmez dansçı kızların götünü ellemeye başladın. Ardından bizi dövüp yaka paça bardan attılar ve içkilerin parasını istediler. Onun da olmadığını görünce üstüne bir daha dayak attılar,” dedi. “Kim bilir ne hikayeler uydurdun gene kafanda...”

“Ulan içkiden kafan gitmiş sen uyduruyorsun asıl. Bir bok hatırlamıyorsun,” dedim.

Bir müddet susup atları seyrettik. Sonra yine güneş tepemizde başka bir kasabaya doğru yola devam ettik.